Snjallir eru símar vorir

Ásgeir Ólafsson

Ásgeir Ólafsson skrifar:

Nú skellur á haust. Besti tími ársins segja sumir. Myrkrið, kertaljósin, kuldinn og allt hjúfrið sem hefur vantað síðastliðna mánuði brýtur sér leið fram í þörf okkar í slíkt aftur. Svo hefst líka rútínan, sem neglir okkur flest föst við það sem við tökum okkur fyrir hendur. Góður tími er framundan.

Þegar þessi pistill er skrifaður situr höfundur á efri hæðinni á yndislegu kaffihúsi sem staðsett er neðst í Skátagilinu í heimabænum hans, Akureyri.  Þar hefur litlu gömlu  einbýlishúsi sem byggt var á tímabilinu 1906-1916 verið breytt í kaffihús með öllum lífsins þægindum.  Kaffiilmurinn og tónlistin sem rétt svo heyrist í, úr pínulitlum gráum hátölurum skapar nostalgíu í stíl við innviðið.  Gamli stólar, sófar og borð, plankaparkett á gólfum sem ekkert hefur verið átt við síðan húsið var byggt og eldist jafn vel og koníak sem í sama lit er.   Húsgögnin líklega fengin gefins héðan og þaðan, eða gætu hafa verið keypt í Fjölsmiðjunni fyrir nokkra hundraðkalla.   Þarna er heimilislegt og þægilegt að vera.

Hér er ekki setið á öllum borðum.   Sá sem skrifar situr og heyrir samræður mæðgna sem á næsta borði sitja, án þess að eiga möguleika á öðru vegna þess hversu þröngt og vinalegt það er og stutt á milli borðanna.

Vel valin gömul tónlistin í stíl við húsið ómar og nýlöguð ábót er komin í bolla.    Þarna sitja þær mæðgur og skráfa um daginn og veginn og hafa nú viljandi eitthvað lækkað róm sinn sín á milli ,og gert sér betur grein fyrir stuttri fjarlægðinni.

Fáar mínútur líða þar til sú yngri, komin vel yfir þrítugt,  tekur upp snjalla símann sinn og fer að fikta eitthvað við hann.  Sú eldri missir athygli hennar á sömu sekúndu, tekur upp kaffibollann sinn og lítur út um fallegan gluggann sem gefur utsýni að miðbænum frá efri hæðinni.  Á þessu augnabliki, alveg upp úr þurru, stöðvuðust samræður þeirra. Eitthvað gerðist og ljúfa stemmingin sem inni á staðnum var breyttist þeirra á milli.

Snjalli síminn náði athygli dótturinnar eftir að hann hafði gefið frá sér eitthvað hljóð.  Móðirin reyndi ítrekað að ná athygli dóttur sinnar aftur með litlum sem engum árangri.

Þessi pínulitla saga endar eins og þær flestar sem svipaða sögu geyma og eiga sér stað á hverjum degi í okkar samfélagi, oft á dag.     Sú eldri tók upp símann sinn sem af gamla skólanum var, og keyptur var og notaður til að hringja úr og svara í.   Á meðan hún hélt á símanum sínum í annarri hendinni teygði hún sig eftir gleraugunum sínum í veskið sitt með hinni, fann þau og setti þau á nef sitt.  Dóttirin tók ekki augun af  snjallsímanum sínum á meðan á öllu þessu stóð og sá aldrei hvað var að gerast og veitti því enga athygli.  Hún var farin eitthvað annað með hjálp snjallsímans.    Sú eldri fékk nóg og  leitaðist eðlilega eftir einhverjum sem nennti við hana að tala. Hún fann einhvern líklegann í símanum sínum,  ýtti á græna takkann á gamla samlokusímann sínum, lagði hann að eyranu, kom sér betur fyrir í stólnum og sagði:  Hæ, hvað ert þú að gera…? Nei langaði bara að heyra í þér…”., og svo hélt samtalið áfram.

Það var þá sem höfundur hætti að veita þeim eins mikla athygli og hófst handa við skrif pistilsins sem þú nú lest.

Þegar höfundur stóð upp pakkaði niður sínu dóti, voru þær mæðgur við það sama.  Eina breytingin var að móðirin hafði  komið sér betur fyrir á öðrum stað,  í þægilegum sófa þar sem hún sat ein og talaði við vinkonu sína í gegnum símann sinn.   Hún hafði fengið sér ábót á kaffið.  Á sama tíma, á sama stað, á öðru borði, sat sú yngri með uppspennt augu, með hálfopinn munninn í símanum sínum,  á Fésbókinni að fylgjast með því hverjir fóru í sturtu, hverjir í bíó og hverjir í ræktina.

Hann gekk niður tröppurnar, þakkaði fyrir sig, setti upp sólgleraugun og steig út úr þessu fallega húsi sem kvaddi hann með laginu Mr. Bojangles með Ninu Simone.  Í dyragættinni gerðist eitthvað sem sameinaði haustið og tónlistina  að einhverri alsælu sem fékk hann vilja draga djúpt andann og brosa í fráblæstrinum.    Hann þreifaði eftir símanum sínum og leit á klukkuna…14:35.   Það var þá sem hann áttaði sig á sælunni sem yfir hann hafði komið.    Hann vissi að gamli tryggi rispaði sleðasíminn hans yrði aldrei snjallari en hann sjálfur,  og næði ekki að  yfirtaka líf hans líkt og síminn og tölvuleikurinn Facebook hafði gert með unga konu  hálftíma áður á efri hæðinni í þessu gula húsi í miðbæ Akureyrar á þessum fallega haustdegi.   

Mikið rosalega leið honum vel.

Höfundur er rithöfundur.