Topp 5 listinn: Kvikmyndatónlist

Topp 5 listi vikunnar er grjótharður, við gefum topplistamanninum orðið:

Ég heiti Brynjólfur Þór Guðmundsson og flutti til Akureyrar um áramót til að leysa Freyju Dögg Frímannsdóttur af sem svæðisstjóri RÚV. Rétt tæpra átta ára fór ég í fyrsta skipti á völlinn um það leyti sem ÍA varð Íslands- og bikarmeistari tvö ár í röð. Eftir það verð ég Skagamaður svo lengi sem fótbolti verður leikinn á svæðinu sem heimamenn hafa tekið upp á að kalla Flórídaskagann. Hitt stóra áhugamálið er fjölmiðlunin sem hefur verið lifibrauðið síðustu fimmtán árin, og í það minnsta komið í veg fyrir að ég þurfi að leita mér að alvöru vinnu. 

Ég íhugaði að skora á Kára Þorleifsson en gat það ekki eftir að Þórsararnir hans fóru svona illa með ÍA í síðasta deildarleik körfuboltans. Því skora ég á Orra Harðarson, Akureyring til margra ára, en góðan vin minn á Skaganum í æsku sem vakti áhuga minn á fjölmiðlum – og ber því kannski meiri ábyrgð en margir aðrir á því hvernig líf mitt hefur þróast.

 Ég ákvað að taka saman besta lagaval í bíómyndum, myndir sem hafa getið af sér frábærar plötur. Þó tvær myndanna séu ekki endilega þess virði að glápa á þær.

5. Maximum Overdrive

Sögur Stephen King hafa orðið efniviður í mjög margar mjög vondar bíómyndir. Ég var nógu ungur til að hafa skikkanlega gaman af Maximum Overdrive, sem Stephen King leikstýrði sjálfur. Vélarnar vakna til lífsins og byrja að drepa fólk eftir að halastjarna sést á himni. Svo segir Wikipedia, myndin er ekki svona eftirminnileg. Tónlistin er hins vegar merkileg. AC/DC sendi frá sér plötuna Who Made Who sem opinbert soundtrack myndarinnar með lögum eins og You Shook Me All Night Long, For Those About to Rock og fleiri lög sem voru tekin af eldri plötum en titillagið og tvö önnur voru ný.

4. Shocker

Ég neitaði árum saman að horfast í augu við það að ég hef ekki gaman af hrollvekjum. Vinir mínir reyndu að hafa vit fyrir mér en ég svaraði því alltaf til að ég hefði haft gaman af Shocker, mynd Wes Cravens. Það var ekki fyrr en vinur minn benti á að ég hefði ekki fílað myndina heldur tónlistina sem sannleikurinn rann upp fyrir mér. Hið rétta er að myndin er ekki upp á marga fiska en tónlistin heldur henni á floti. Megadeath tekur No More Mister Nice Guy, Iggy Pop bauð upp á Love Transfusion og Bonfire Sword and Stone. Mest er þó um vert að Paul Stanley, Desmond Child, Bruce Kulick og Vivian Campbell slógu saman í súpergrúppuna Dudes of Wrath sem tóku upp nokkur frábær lög. Eitt það heimskulegasta sem ég hef gert var að gefa þáverandi kærustu plötuna í kveðjugjöf.

3. Reservoir Dogs/Pulp Fiction

Lagið Hooked on a Feeling ber nafn með rentu þegar kemur að bæði tónlistinni í Reservoir Dogs og myndinni sjálfri. Ég sá myndina fyrst á laugardags- eða sunnudagseftirmiðdegi. Pabbi var að ryksuga með tilheyrandi hávaða og sjónvarpið frammi í stofu svo ég þurfti að hækka í botn til að heyra eitthvað í myndinni. Það breytti því ekki að ég var límdur yfir henni. Ég man ekki hvort tónlistin skilaði sér almennilega við þær aðstæður en tvöfaldur diskur með tónlistinni úr Reservoir Dogs og Pulp Fiction var fyrsti kvikmyndatónlistardiskurinn sem ég keypti án þess að þar væri þungarokk að finna. Stuck in the Middle With You er frábært í pyntingaratriði myndarinnar og frábært eitt og sér. Ég skelli Pulp Fiction með þar sem tónlistin kom út á sama tvöfalda disknum (og til að koma fleiri atriðum að). Ennþá betri ef eitthvað er; Son of a Preacher Man, Jungleboogie og Let's Stay Together innan um frábær samtöl úr myndinni.

2. Grosse Pointe Blank

Stundum fer saman frábær tónlist og frábær mynd. Grosse Pointe Blank er ein af þeim myndum og plötum sem hafa verið í uppáhaldi allt frá fyrsta áhorfi, og verða það væntanlega svo lengi sem ég lifi. Myndin stórskemmtileg og dálítið steikt spennu/grín/ástarsaga um leynimorðingja sem mætir óviljugur í miðskólareunion. John Cusack og Minnie Driver eru flott og ég fattaði að Joan Cusack er fín leikkona en fram að þessu þoldi ég hana ekki. Tónlistin er frábær, Blisters in the Sun, Rudy Can't Fail, Under Pressure og hvert snilldarlagið á fætur öðru, raðað upp óaðfinnanlega.

1. Django Unchained

Sennilega besta tónlistarval sem boðið hefur verið upp á í kvikmynd. Kannski fullmikið að bjóða upp á þrjár myndir úr heimi Tarantinos en það sýnir hversu heillandi lagavalið í myndum hans er. Það var hreinlega upplifun að horfa á Django Unchained í fyrsta skipti. Besta mynd Quentins Tarantino og besta lagavalið. Ekki nóg með það heldur passar tónlistin svo vel við hvert og eitt atriði í myndinni. Django, His Name is King og Too Old to Die Young eru allt frábært lög. Það sem hefur samt loðað mest við minnið er Jim Croce að syngja I've Got a Name, gjörólíkt þeim lögum sem ég fell almennilega fyrir en ógleymanlegt eftir að hafa séð myndina.