Valkostir vorsins

Edward H. Huijbens

Með hækkandi sól færast kosningar nær. Flokkar og hreyfingar stilla nú af sín stefnumál og fyrir mér blasa við fjórir kostir fyrir kjósendur í vor.

Fyrst er sá sem ég tala auðvitað fyrir, en það er að kjósa til vinstri og eiga þannig góða möguleika á að halda í núverandi áherslur og félagshyggjustjórn. Þessar áherslur hverfast fyrst og fremst um að verja velferð og sameiginlegar eigur okkar á sama tíma og borga þarf háa vexti og rétta af hallarekstur ríkisins eftir hrun. Í ljósi þess að hallarekstur hins opinbera er á undanhaldi má búast við því að velferðarstefnan fái sín betur notið á næsta kjörtímabili. Það mun sérstaklega eiga við um skuldsetta millistéttina í þessu landi, sem til þessa hefur mátt helst bera byrðar hrunsins, meðan lágtekjuhópum var hlíft og því miður afskriftaraðlinum líka. Ekki verður þó hægt að horfa framhjá því að fráleitt er bitið úr nálinni enn hvað varðar hrunið.

Næsti valkostur sem ég tala að sjálfsögðu gegn, er að kjósa til hægri. Blokk Framsóknar og Sjálfstæðisflokks er nánast óaðgreinanleg í helstu stefnumálum, þó hinir fyrrnefndu geri sitt besta til að móta sér sérstöðu nú á næstu vikum með hefðbundnum töfralausnar loforðum xB. Þegar að þeim kemur mega Sjálfstæðismenn eiga það að þeir tala af sæmilegri ábyrgð t.d. um skuldamál heimilanna. Þau eru og verða klárlega stærsta velferðarmálið en því miður stefnir í að markviss vinna til úrlausna geti týnst í argaþrasi um töfralausnirnar. Ég hef áður á þessum síðum (14. febrúar) fjallað um hættuna sem í því felst að kjósa til hægri. Samandregið felst hættan í því að ríkisrekstur og skuldastaða verði löguð með sölu eigna okkar, þá auðvitað þeirra sem skapa einhvern arð (s.s. Landsvirkjun), og með því að losa ríkið útúr skuldbindingum gagnvart okkur með þá einkavæðingu.

Þá er komið að þriðja valkostinum. Hann er þeirra sem vilja hafna hinum svokallað „fjórflokki“, sem hefð frekar en málefni hafa sett VG undir. Fyrir þá fjölgar valmöguleikum daglega og margt gott þar á ferðinni. Hinsvegar skortir mörg þessara framboða sýn á samfélagið og eru sum svona óánægju/einsmálefnis framboð, sem ekki veit á gott þegar þarf að stýra málefnum ríkisins í heild. Auk þess er okkar kosningakerfi þeirrar náttúru að öll atkvæði sem dreifast á flokka með undir 5% vigta hina sem fara yfir 5 prósentin í þingsætum. Þannig verður málið allt heldur þversagnarkennt miðað við hvað var lagt upp með; að hafna fjórflokknum.

 Að lokum er fjórði kosturinn sem nú ber meira en vanalega á í aðdraganda þessara kosninga en er kunnuglegt frá öðrum vestrænum ríkjum. Það er að sitja heima og hunsa þetta allt. Þetta viðhorf heyri ég mest frá yngra fólki sem segir að ekki skipti máli hvað kosið er. Það sem er sláandi er að þeir sem þetta segja eru að jafnaði hugsandi og frjálslynt fólk. Ef þriðji kosturinn sem ég nefndi að ofan er þversagnakenndur þá tekur steininn hér úr. Þegar hugsandi og frjálslynt fólk hafnar kosningum vegna þess að það nær ekki alveg tökum á argaþrasinu eða segja það ekki skipta máli, þá er verið að afhenda sviðið „eins línu loforða framboðum“. Þeir sem taka þátt verða þeir sem geta lifað með æ einfaldari og söluvænlegri „sándbætum“ og þeir sem kjósa verða einsmálefnisfólk líkt og við sjáum svo skýrt í landinu þar sem lýðræðið á sér lengsta hefð; USA. Í krafti lýðræðis hrekjumst við þannig á brautir sem enda á mönnum eins og George Bush jr. og hinum „kristnu gildum“.

 Fyrir mér er þessi fjórði kostur verstur. Við verðum öll að taka þátt í að móta samfélag okkar jafnvel þó við fáum ekki að hafa það akkúrat eins og við viljum. Vinstri og hægri eru og verða aðeins það sem við gerum með þau og við eigum ekki að eftirláta öðrum en okkur sjálfum að vinna þá vinnu.  

Edward H. Huijbens

Höfundur skipar 3. sæti á lista VG í NA kjördæmi fyrir komandi kosningar