Àrlega hőldum við sjómannadaginn hátíðlegan. Við hugsum til sjómanna, sem finnast í flestöllum ef ekki öllum íslenskum fjölskyldum, heiðrum þá og gleðjumst með þeim. Það er misjafnt hve mikinn þátt fólk tekur í þessum hátíðarhöldum. Sumir fylgjast vel með dagskrá hátíðarhaldanna, á meðan aðrir láta sér nægja eitthvað betra með kaffinu.
Í tuttugu og eitthvað ár hef ég eitt sjómannadeginum á Akranesi. Þar eru mikil hátíðarhöld og oftar en ekki kemur björgunarþyrlan og sýnir björgun úr sjó í höfninni. Ég er hins vegar aldrei þar, ég er alltaf uppi á Jaðarsbökkum, nánar tiltekið á sundlaugarbakkanum að hvetja mín ,,sundbörn” áfram á sundmóti. Í ár var það ekki öðruvísi. Í ár var það samt óvenjulegt á svo margan hátt.
Í fyrsta lagi vegna þess veðrið var dásamlegt á föstudag og laugardag, sól og hiti. Það var ekki alveg eins gott á sunnudag, meira svona Akraneslíkt!
Í öðru lagi vegna þess að ég var líka með ,,stóru börnin” okkar. 12-15 ára hópurinn, lék á alls oddi í sundlauginni.
Það var vart að þau stungu sér án þess að bæta sína persónulegu tíma, næðu lágmörkum eða yfirunnu hinar ýmsu hindranir á einn eða annan hátt. Og það er ekki á hverjum degi í sögu Òðins að tveir piltar geri sér lítið fyrir og syndi 100m. Skriðsund undir mínútunni og það hlið við hlið!
En þar sem þetta er ekki íþróttasíðan heldur bakpistill, þá hætti ég núna.
Dilla