Lýðræði eða gerræði.

Hvað er að því að þjóð sé sjálfstætt og fullvalda ríki? Hvers vegna ætti hún ekki að mega það þótt hún sé smá? Hvað mælir gegn því að hún eigi og ráði sjálf sínum auðlindum, s.s. hafsvæðið umhverfis land sitt? Sé þessum spurningum beint til ESB-sinna, þá er svarið gjarnan að þræta fyrir fullveldisafsalið, sem fylgir því að innlimast í ESB. Stundum kemur þessi spurning á móti: Haldið þið að aðildarríki ESB séu ekki fullvalda? Og fylgir þessu yfirlætislegur umvöndunartónn, jafnvel þjóstur.

Reyndin er sú að aðildarríki ESB hafa ekki þann sjálfsagða rétt fullvalda ríkja að geta samið með tvíhliða hætti við ríki utan ESB um hagsmuni sína og réttindi. Þessi réttur hvílir alfarið hjá sjálfskipuðum aðli Brusselvaldsins. Stjórnvaldi sem aldrei hefur þurft að svara til kjósenda, almennings Evrópu. Enda er valdið ekki sótt til þessa almennings.

111. greinin

Þá má spyrja, hver er annars tilgangurinn með því að krukka í stjórnarskrána okkar einmitt nú? Svarið við því má sjá í 111. gr. stjórnarskrárfrumvarpsins. Í henni kristallast tilgangurinn með þessu krukki. Þetta er fróðleg lesning og þá ekki síður breytingarnar sem orðið hafa í meðförum stjórnlaganefndar Alþingis. Þó fyrirslátturinn sé sá að þjóðin hafi krafist breytinga eftir hrunið, þá sýnir þessi 111. grein hinn raunverulega tilgang kviknakinn. Það þurfti að gera stjórnvöldum kleift að kaupslaga með sjálft fullveldið okkar til að gera innlimunina í ESB mögulega.

Sérstaklega er athyglisvert þegar sagt er að vinna og tilurð stjórnlagaráðs/-nefndar hafi verið svo lýðræðisleg, því ferlið hafi byggst á afrakstri þjóðfundarins sem þá var nýafstaðinn og átti að gefa veganestið í þessa vinnu. Þjóðfundurinn var vissulega góður, enda má fullyrða að hann hafi verið þverskurður þjóðarinnar og niðurstöður hans endurspeglað vilja hennar. En afrakstur stjórnlagaráðs var miður ekki samhljóða afrakstri þjóðfundarins. Í 111. grein stj.skr.frumvarpsins skildu leiðir!

Afdráttarlaus stefna Regnbogans

Fullveldisafsal var ekki að finna í niðurstöðum þjóðfundarins heldur þvert á móti. Því mátti þjóðin ekki taka afstöðu til þessarar greinar sérstaklega í kosningunni í haust? Og því má hún ekki enn kjósa um ESB-aðlögunina? Eitt ólýðræðislegasta afl íslenskrar stjórnmálasögu, sem vann gegn sjálfstæðisbaráttu síðustu aldar, vildi beygja okkur undir ofbeldi Breta í þorskastríðunum, tróð okkur í EES-samstarfið án þjóðaratkvæðis þó þess væri krafist með tugþúsundum undirskrifta og leiddi ríkisstjórnina sem kom þjóðinni óforspurðri inn í NATÓ, hét áður Alþýðuflokkurinn og nú Samfylkingin ásamt skilgetnu systkininunum „Lýðræðisvaktinni“ og „Bjartri framtíð“.

 Þetta gerræðisafl fær ævinlega til liðs við sig aðrar flokkaundirlægjur til að þjóna nýlenduduld sinni. Aðeins eitt af hinum mörgu nýju þingframboðum nú, Regnboginn, hefur þá afdráttarlausu stefnu að stöðva þetta ferli og gera almenningi kleift að ákvarða um framhald ESB-aðlögunarinnar.

Strax verður að stöðva það flæði milljarðamútufés sem kallast IPA styrkir og jafna þannig aðstöðumun nei og já fylkinganna. Síðan skal þjóðin fá að kjósa. Regnboginn hefur listabókstafinn J.

Eigið góðan kjördag  og farsælt komandi kjörtímabil.

Þorkell Ásgeir Jóhannsson

Höfundur er flugmaður og skipar 4. sætið á framboðslista Regnbogans í Norðausturkjördæmi.