Ég er enn í sjokki. Taugaáfalli. Og tilefnið, Jú, í gær varð ég barni að bana – næstum því. Veit ekki enn hvaða kraftaverk kom í veg fyrir þá miklu óhamingju. Öskur eða eitthvað sem undirmeðvitundin skynjaði - þótt augað sæi ekki. Tildrögin. Ég var að koma niður Krákustíg hjá Amtsbókasafninu þegar eitthvað skaust á örskotshraða fyrir steyptan garðvegginn, niður gangstéttina með fram Oddeyrargötu.
Ég snarhemlaði, minn betri helmingur hentist fram í framrúðuna, eða eins og beltið leyfði. Við hornið á garðveggnum stóð stúlka á rafskutlu - held ég. Ef til vill var það hún sem hrópaði, kannski stúlkan er fór á undan sem ég aldrei sá, svo hratt fór hún. Kannski sá ég hana - ég veit það ekki. Á barmi taugaáfalls, alls endis ófær um alla hugsun.
Jón Hjaltason bæjarfulltrúi
Mig hryllir við að segja ykkur að þetta er í annað sinn sem svona litlu munar að ég verði mannsbani. Í fyrra sinnið var ég að koma niður Gránufélagsgötu og ætlaði að beygja norður Glerárgötu. Ég var á grænu ljósi en þá kom á fleygiferð fyrir hornið á Sjallanum og þvert yfir götuna ungur maður á rafskutlu. Á móti rauðu ljósi.
Nú bið ég ykkur, rafskutlufólk, í guðanna bænum, gætið ykkar í umferðinni, stillið hraðanum í hóf og – hlífið mér við þriðja hjartaáfallinu eða einhverju enn verra.