Hvít lygi og svartalogn
Litir og litatáknanir koma víða fyrir í íslensku, bæði í einstökum litarorðum, eins og gefur að skilja, en einnig í samsettum orðum, orðtökum og orðatiltækjum.
Fáir hafa beitt litarorðum á listrænni hátt en Jónas Hallgrímsson, ekki síst í kvæðinu Gunnarshólma, mikilfenglegasta málverki íslenskrar listasögu, þar sem hann notar orð eins og algrænn: algrænu skrauti prýddan Gunnarshólma, blásvartur: blásvörtum feldi búin Tindafjöll, dreyrrauður: dreyrrauðum hesti hleypir gumi fríður, fagurtær: í himinblámans fagurtæru lind, gullrauður: gullrauðum loga glæsti seint á degi, klógulur: klógulir ernir yfir veiði hlakka, silfurblár: silfurbláan Eyjafjallatind, sólroðinn: sólroðin líta enn hin öldnu fjöll - og spegilskyggndur: spegilskyggnd í háu lofti ljóma / hrafntinnuþökin yfir svörtum sal. Þessi litarorð gera myndina sem skáldið dregur dýpri og stórbrotnari en ella. Ýmis önnur skáld íslensk nota liti í ljóðum sínum á mikilfenglegan hátt s.s. Snorri Hjartarson í kvæðinu Kvöld:
Á grunnsævi kvölds
flæðir gullinn straumur
um þéttriðin net
nakinna trjánna
og fyllir þau ljóskvikum fiskum.
Bráðum kemur rökkrið
undir brúnum seglum
og vitjar um aflann.
Litatáknanir í málinu eru ekki allar eins listrænar eða skáldlegar, sem ekki er von, en eru engu að síður lýsandi og endurspegla hugmyndir og afstöðu málsamfélagsins. Talað er um hvíta lygi, sem sögð er vera þegar logið er í góðum tilgangi eða til þess að komast fram hjá leiðindum og lygin skaðar engan né meiðir. Ekki virðist aftur á móti talað um svarta lygi heldur aðeins um haugalygi, en það er önnur saga.
Flestir þekkja orðið hvítalogn þegar spegilsléttur sjórinn verður hvítur af birtu himins. Orðið kemur víða fyrir í þjóðsögum eins og í Þjóðsögum Jóns Árnasyni þegar sagt er frá því að menn drukknuðu á Kerlingarboða í hvítalogni, sem þótti dularfullt. Í fæðingarsveit minni austur á Norðfirði var talað um svartalogn þar sem fjallsskugga sló á sjóinn eða brött fjöllin spegluðust í firðinum og sjórinn varð svartur í logninu.
Að því er stendur í bókum var hvítagaldri beitt til góðs og galdurinn í því fólginn að ná valdi yfir huldum öflum tilverunnar í krafti lærdóms, öðrum til hagsbóta og lækninga. Sagt er að kirkjan hafi notað orðið svartagaldur til að fordæma hvers konar kukl. Með orðinu mun við það átt er yfirnáttúrulegir kraftar voru notaðir í illum tilgangi og eigingjörnum. Er galdur tungumálsins er einstakur og óumdeilanlegur.
Tryggvi Gíslason