73. þáttur 21. mars 2013

Tryggvi Gíslason
Tryggvi Gíslason

Stafsetning og greinarmerki

Núgildandi stafsetning fer eftir auglýsingum menntamálaráðuneytisins frá 1974 og 1977 sem gilda um stafsetningarkennslu í skólum, um kennslubækur, útgefnar eða styrktar af ríkisfé, svo og um embættisgögn, sem út eru gefin, eins og segir í fyrstu grein. Af þessu orðalagi má ráða að þeir, sem það kjósa, geta notað þá stafsetningu, sem þeir vilja, þótt langflestir fari eftir reglum ráðuneytisins, enda eru þær kenndar í skólum landsins.

Halldór Laxness notaði sína eigin stafsetningu: ritaði grannan samhljóða á undan ng og nk, s.s. lángur í stað langur og bánki í stað banki, ritaði einfaldan samhljóða á unda öðrum samhljóða, s.s. mentun í stað menntun, og smáorð og samteningar í einu orði s.s. einsog, afhverju og þaðanafsíður. Þetta fór fyrir brjóstið á mörgum. Var á sínum tíma gerð samþykkt um að Laxness kynni ekki íslensku og var auk þess kærður fyrir að nota nútímastafsetningu í útgáfu íslenskra fornrita. Í Vettvángi dagsins segir hann hins vegar: „Ég hneigist að hagfeldri stafsetníngu sem ákvarðast í fyrsta lagi af framburði hins lifandi máls einsog það þykir fegurst talað, en hefur jafnframt hliðsjón bæði af orðauppruna og venju.“

Lögboðin íslensk stafsetning byggist hins vegar á uppruna orða – ekki framburði. Af þeim sökum er orðinn nokkur munur á stafsetningu og framburði. Þorri þjóðarinnar segir /gada/ en skrifa gata, flestir segja /kvítur/ en skrifað er hvítur, margir segja /fossti/ en skrifa flestir forseti og sífellt fleiri segja /tvem/ en skrifað er tveim.

Greinarmerkjasetning fer eftir auglýsingu ráðuneytisins um greinarmerkjasetningu nr. 133/1974 og breytingum skv. auglýsingu nr. 184/1974. Algengustu greinarmerki eru punktur, komma, tvípunktur, semikomma, gæsalappir og spurningarmerki. Meginreglan er að setja punkt á eftir málsgrein og skammstöfun, s.s. hr., a.m.k., o.fl. Ekki er settur punktur þegar aðeins fyrri hluti orðs er skammstafaður, t.d. Rvík, né heldur á eftir skammstöfunum í metrakerfinu, t.d. m, km.?Stofnanir, félög og fyrirtæki má skammstafa með upphafsstöfum án bils og punkts, t.d. MA (Menntaskólinn á Akureyri).

 

Komma er einkum notuð (1) í upptalningu, (2) til að afmarka innskot og ávarpslið, (3) milli ótengdra aðalsetninga og (4) til að koma í veg fyrir misskilning. Milli aðalsetningar og aukasetningar skal aldrei setja kommu né heldur milli aukasetninga. Gæsalappir skal setja um beina ræðu, s.s.: „Komdu inn, Kristján minn,“ sagði húsfreyja – svo og um orðréttar tilvitnanir: „Koma dagar, ráðast ráð,“ segir Örn Arnarson í Rímum af Oddi sterka. Gæsalappir má einnig nota sem merki um afsökunarbeiðni, t.d. þegar menn sletta erlendum orðum: Þetta er ekki „fair play“.

 

Stafsetning er vandasöm og um sumt flókin – og má segja svipaða sögu um greinarmerkjasetningu. Séu menn í vafa, er auðvelt að leita til stafsetningarorðbóka, s.s. Stafsetningarorðarbókar Íslenskrar málnefndar. Þar er að finna ritreglur og reglur um greinarmerki frá Íslenskri málstöð í samræmi við auglýsingar ráðuneytisins sem nefndar eru hér að ofan.

 

tryggvi.gislason@simnet.is

Nýjast