67. þáttur 7. febrúar 2013 - OK, ha, sko og jæja -

Í þessum þætti er fjallað um íslenskt mál, málfræði, örnefni og mannanöfn, auk þess sem svarað er spurningum lesenda. tryggvi.gislason@simnet.is

OK - ha, sko og jæja

Algengasta orð á vörum fólks í veröldu hér er orðið ókei. Orðið er rakið til skammstöfunar í bandarískri ensku. Þar er orðið ritað með margvíslegum hætti: OK, O.K., okay, okey, oke, okie. Ýmsar skýringar eru á uppruna skammstöfunarinnar. Ein skýringin er sú að þetta sé framburðarstytting á orðunum All correct – sem merkir: „allt rétt” eða „allt í lagi”. Í skáldsögu Johns Steinbecks Þrúgur reiðinnar, The Grapes of Wrath (1939) stendur: „Okie use’ ta mean you was from Oklahoma.  Now it means you’re a dirty son-of-a-bitch.  Okie means you’re a scum. Don’t mean nothing itself, it’s the way they say it” – sem merkir eitthvað á þessa leið: „Ef maður notaði hér áður ókei, þýddi það að maður væri frá Oklahoma. Nú þýðir það að þú ert skíthæll. Ókei merkir að þú ert úrhrak. Orðið sjálft merkir ekkert, það er hvernig þú segir það.” Þessi orð: „hvernig þú segir það” eiga einnig við um íslensku, tónninn getur falið í sér spurningu eða reiði ellegar samþykki, svo dæmi sé nefnt.

Þrjú algengustu orð í íslensku eru af dönskum toga. Það eru orðin ha, sko og jæja. Orðið ha þykir útlendingum ekki fallegt, enda minnir það á andvarp eða léttan hósta. Orðið er dregið af danska orðasambandinu “hvad behar” eða “hvad behager” sem í dönskum munni hljómar [va:be’ha] með áherslu á síðasta atkvæði – /ha/ - þannig að í íslenskum eyrum hljómar þetta eins og ha.

Annað orð af dönskum toga sem tíðum heyrist í íslensku, er upphrópunin sko, sem komin er af dönsku upphrópuninni sgu eða sågu sem komið er af „Så hjelpe meg Gud”.  Hér er því um að ræða liðfellt orðasamband, eins og kallað er í málfræði og algengt er í flestum tungumálum. Upphrópunin sågu eða sgu þykir hins vegar ekki kurteislegt orðbragð í dönsku en margir Austfirðingar nota orð í frásögnum sínum.

Þriðja danska orðið, sem borist hefur í íslensku, er eða fyllingarorðið jæja sem komið er af „ja, ja” í dönsku og Danir nota í tíma og ótíma, einkum þegar þeir hlusta á annað fólk af innlifun og eftirtekt. Mætti raunar komast langt með þetta eina orð í Danmörku. Halldór Laxness hafði dálæti á orðinu og notar það víða og leggur út af því á ýmsa vegu. Á einum stað í Fegurð himinsins lætur hann hreppstjórann í Bervík segja við Ólaf Kárason: “Segirðu jæa helvítis bjáninn þinn. Hver veit nema þú fáir að borga það orð fullu verði áður en lýkur.”  Í Höll sumarlandsins leggur hann prókúristanum í munn orðin: „M, segirðu jæja, úngi maður, sagði prókúristinn. Það er óneitanlega dálítið einkennilegt svar.“

Nýjast