Vormorgunn við Pollinn

Kristján frá Gilhaga er afkastamikið skáld. Hann birtir hér ljóð sem ort er í tilefni komu vorsins.

Vormorgunn við Pollinn

Dulúðug kyrrðin draumblíð ríkir.

Dagmál. Ó þvílík stund.

Geislaflóð líkt sem gullhár meyju

greiðist um fjall og lund.

Rís upp af nætur djúpum dvala

daggperlu sindri skreytt,

landið mitt. Og á andartaki

er andrúmið rakt og heitt.

 

Hóglátur blær um loftið líður.

Lognaldan fjörustein,

faðmar af mýkt og mildi sinni

mókir æður þar ein.

Utar, frá landi úar bliki

ástfanginn kveður brag

til hennar, með þrá um að vonirnar verði

að veruleika í dag.

 

Allt hafa leyst úr vetrar viðjum

vordægra  sterku tök,

laufblað sem teygar ljóssins hlýju

landgolan nærir rök.

Langt uppi í Heiði lækur glaður

leggur af stað og hlær

við hríslunni, sem við bakkann bíður

bíður hans síðan í gær.

 

Utan með landinu lónar bleikja,

í langferða kunnum sveim,

með æskuminningu úr ánni fremra,

er á leiðinni heim.

Allt fær hér stefnt til iðju sinnar

með athafnasemi gnótt,

og endurnýjuðu þreki og þori.

Þökk sé þér liðna nótt.

 

Kristján frá Gilhaga

 

 

 

Nýjast