Götuhornið - Iðrandi sveitapiltur

Ég hef átt erfitt með svefn eftir að ég sendi götuhorninu bréfið sem var birt í síðustu viku. Eftirá að hyggja var það ekki alveg nógu nærgætið.  Mig grunaði að einhver kynni að hafa komist í uppnám vegna þess og allir vita að það að skrifa eða segja eitthvað sem kemur einhverjum í uppnám er grafalvarlegt ódæði.  Ég sendi þess vegna annað bréf og ég vona að Gunni birti það líka.  Í þessu bréfi ætla ég bara að skrifa um það sem er vel gert í bænum sem ég er að brasa við að inngildast.

Það sem Akureyringar gera best er reyndar flest í útjaðri bæjarins. Það fer vel á því vegna þess að það er allt gert í þágu jaðarhópa. Kannski er orðið þannig til komið. Ef við byrjum sunnan við bæinn þá er hefur þar verið gerður mjög góður hjólastígur. Hann nýtist vel því að líkt og í Ísrael koma íbúar vesturbakkans daglega til Akureyrar til að sinna vinnu. Eftir að stígurinn mætti stíg innfæddra á vesturbakkanum þá geta íbúar hans öryggir hjólað til vinnu sinnar án þess að eiga á hættu að vera keyrðir niður þegar sveitungar þeirra flykkjast akandi til Akureyrar á morgnana.

Ef við færum okkur áfram tekur við Kjarnaskógur og í honum er þessi líka fína gróðrarstöð sem ræktar plöntur og tilheyrandi fyrir bæjarbúa og nærsveitamenn. Í Kjarnaskógi hafa helst leitað skjóls áhugamenn um jurtir og jarðargróður og leggur stundum að kvöldlagi upp úr honum léttan reyk með undarlegum þef og rauðeygð ungmenni sjást gjarnan þar á stjái.  Það var einstök framsýni sem einkenndi þá ákvörðun sem menn tóku að koma upp þessari aðstöðu fyrir blessað unga fólkið.  Unga fólkið hlýtur að hugsa hlýtt til skógræktarmanna.

Á síðustu öld tóku nokkrir Akureyringar upp á því að útvega sér aflanga pokaskjatta sem þeir stungu prikum ofan í.  Þeir fengu sér síðan örlítið í aðra tánna og ráfuðu síðan stefnulaust um bæinn. Þetta gat auðvitað skapað hættu og óþægindi, sérstaklega eftir að bílaumferð jókst á Akureyri.  Í viðleitni sinni til að skapa góð skilyrði fyrir alla bæjarbúa var tekið frá landssvæði á túnunum vestan við Brúnir og Vökuvelli, þar sem Naustahverfi er nú, og þar ráfar þetta fólk nú um eins og uppvakningar frá því síðari hluta dags og fram undir miðnætti, berandi eða dragandi pokana á eftir sér. Af og til láta þeir eins og þeir hafi unnið einhver stórkostleg afrek sem enginn botnar neitt í hver eru en oftast virðast þeir vera heildur vonsviknir.

Fyrir allmörgum áratugum höfðu Siggi Indriða og Ingi Þorsteins komið sér fyrir í suðurenda lögreglustöðvarinnar. Þar styttu þeir sér stundir við að sía úr umferðinni þá bíla sem voru óökufærir og til ama og óþæginda.  Eigendur þeirra voru þeirrar ónáttúru að í þeim rann olíublandað blóð og kunnu því illa að bílar þeirra væru teknir úr umferð af ekki stærri ástæðu en af því að þeir væru óökufærir. Akureyrarbær brást við þessu með því að láta þennan hóp hafa land ofan bæjarins og norðan Glerár þar sem þeir mega nú keyra óökufæru bílana sína fram og til baka. Gott samkomulag hefur smátt og smátt skapast að í staðinn fyrir þetta gustukaverk taki samtök þessara áhugamanna á sig sökina á drykkjulátum júbílanda menntaskólans í kringum þjóðhátíðardaginn, en það er einhver best árlega skemmtun bæjarbúa að finna leiðir til að tengja þau við bílaklúbbinn. Sú árlega keppni fer bráðlega í hönd.

Með flutningi ríkisstofnana út á land varð til nýr minnihlutahópur á Akureyri.  Þannig er að inn í opinberar stofnanir sleppur af og til fólk sem er með þroskaröskun sem kölluð er ADHD í dag - en þetta fólk var kallað ,,verkmenn" í sveitinni.  Það truflar mjög þann friðsamlega og rólega anda sem mikilvægur er innan ríkisstofnana. Það vinnur þrefalt á við aðra og það lítur ekki vel út, auk þess sem það herðir á afgreiðslu mála og eyðileggur þannig helsta vopn forstöðumanna til að knýja fram ákvarðandi um meira fjármagn og fleira starfsfólk. Akureyrarbæ er mikið í mun að skapa ríkisstofnunum góð skilyrði í bænum og bjó því til göngustíga upp og niður Glerárdalinn. Þar hlaupa nú þessir vandræða ríkisstarfsmenn upp og niður svo þeir séu eins og hinir þó ekki væri nema þessa stuttu stund sem eftir er af vikulegum vinnutíma opinberra starfsmanna.

Næsti minnihlutahóps sem Akureyringar gera vel við hefur sérstakan stað í hjarta mínu, því að þeirra röskun er ættuð úr sveit.  Þrátt fyrir að hross séu ekki lengur notuð til ferðalaga og bústarfa, þá hefur lítill hópur fólks varðveitt í erfðaefni sínu áráttuna til að sitja á dýrum. Ég bið ykkur að ruglast ekki á þess og þeirri áráttu að leggjast á dýr. Þessi hópur hefur líka fengið að njóta góðs af alltumlykjandi kærleika Akureyringa og hefur fengið land í Lögmannshlíð undir sína starfsemi. Þangað fer það öllum stundum til að iðka áráttu sína. Þau fá sér eins og uppvakingarnir handan Glerárinnar örlítið neðan í því en ganga eilítið lengra og fá sér yfirleitt í allar tærnar.  Gjarnan eru þau í reiðstígvélum og þetta getur því orðið talsvert magn. Stundum svo mikið að það þarf að grípa til  þess að framleiða það á staðnum.  Svo brölta menn góðglaðir upp á blessaða skepnuna sem þarf að bera fargið. Svo fylgjast nærstaddir með fótum hestanna og kalla það hinn og þennan ganginn eftir því hvernig vesalings skepnan skjögrar undir góðglöðum knapanum.

Ég vona að ég hafi nú bætt fyrir brot mitt í síðustu viku og náð að koma hjartagæsku Akureyringa skilmerkilega til skila og því hversu mikil áhersla er lögð á það á Akureyri að jafnvel hinnir fáfengilegustu minnihlutahópfa nái að inngildast hér og hve stjórnsýsla bæjarins gerir strangar og ítarlegar kröfulýsingar til sjálfs sín og annarra.