Enn af Framsókn

Erlingur Kristjánsson.

Það hefur ekki farið framhjá mörgum að það stefnir í harða baráttu í prófkjöri um leiðtogasætið í Norð-Austur kjördæmi hjá Framsóknarflokknum. 

Ég hef starfað að bæjarmálum fyrir Framsóknarflokkinn sl.6 ár og hefur það starf verið í alla staði ánægjulegt og margt gott fólk komið að málum hjá okkur.  Nú ríkir hins vegar  mikil reiði yfir framferði formanns flokksins og fjölmargir stuðningsmenn hafa sagt að þeir ætli ekki að kjósa Framsóknarflokkinn í næstu kosningum ef hann verður í efsta sæti listans. 

En af hverju ætlar hann að bjóða sig fram í þessu kjördæmi?  Fyrir því fást engar haldbærar skýringar aðrar en þær að hann þorir ekki að bjóða sig fram í Reykjavík af ótta við að komast ekki á þing.  Ef hann ætlaði virkilega að leggja okkur í kjördæminu lið, þá ætti hann að bjóða sig fram í 3.sæti til að einhver ávinningur gæti orðið af framboðinu.  Aðrar skýringar sem hann hefur komið með eru mjög ótrúverðugar.

Annað sem óánægja er með og lýsir að mínu mati heigulshætti er að geta ekki tilkynnt mótframbjóðanda sínum um framboð sitt sjálfur í eigin persónu.  Hann fékk framkvæmdastjóra flokksins til að hringja frá Kanada til að tilkynna þetta !  Auðvitað átti formaðurinn að tala við mótframbjóðanda sinn og  kjördæmaráðið og gera þetta í sátt og samlyndi við alla í kjördæminu í stað þess að koma aftan að fólki. 

Á kjördæmisþinginu fyrir stuttu sátu 160 innvígðir framsóknarmenn.  Fyrir þinginu lá að velja úr  5 leiðum fyrir prófkjör flokksins, en stjórn kjördæmasambandsins valdi tvær, sem svo var kosið um.  Fyrir valinu varð tvöfalt kjördæmisþing sem er sú leið sem er næst minnst lýðræðisleg að þeim leiðum sem í boði voru.  Að auki var reynt að koma í veg fyrir að nýir einstaklingar gætu gengið í flokkinn fyrir þessar kosningar.  Það fær um fjórðungar framsóknarmanna í kjördæminu að taka þátt á tvöföldu kjördæmisþingi 1.desember þar sem sannkristnir framsóknarmenn messa yfir öðrum sannkristnum framsóknarmönnum. Það virðist vera að menn í stjórnum og ráðum flokksins séu hræddir við fólkið í landinu og leggist í skotgrafirnar og verja sitt vígi í stað þess að reyna að fá fleira fólk til liðs við flokkinn.   Sjálfur er ég fimmtugur og ég var undir meðalaldri þingmanna á þessu kjördæmisþingi.  Innan við 10 þingmanna voru undir þrítugu.   Endurnýjunin virðist ekki vera mikil í flokknum eins og  andinn á þinginu endurspeglaði.  Gæti þetta verið ein ástæðan fyrir að flokkurinn bætir ekki við sig fylgi í skoðanakönnunum þrátt fyrir óvinsældir ríkisstjórnarinnar.

Ég hef staðið í þeirri trú að Framsóknarflokkurinn sé landbyggðarflokkur og í nýafstöðnum stjórnlagaþingskosningum vildi meirihluti fólks í okkar kjördæmi ekki jafnt vægi atkvæða í kosningum.  Hvernig í ósköpunum dettur þessu sama fólki þá í hug að kjósa Reykvíking í efsta sæti flokksins?  Er flokks- og foringjahollustan svo mikil að menn hætta að hugsa um landsbyggðina og fólkið í kjördæminu og leggjast á hnén í tilbeiðslu þegar formaður flokksins tilkynnir komu sína ? 

Mín spá er sú að með hann í efsta sæti listans í næstu alþingiskosningum muni Framsóknarflokkurinn tapa fylgi í kjördæminu því þeir sem ekki eru innvígðir í flokkinn, en hafa samt kosið Framsókn, munu snúa sér annað.  Því miður virðist sagan endurtaka sig á þann hátt að Framsóknarmenn sjá sjálfir um að klúðra sínum málum.

Höfundur er framsóknarmaður á Akureyri